Heb je altijd al meer willen weten over wilde eetbare planten? Het zal je verbazen hoeveel er gewoon voor je eigen voordeur groeien. Ga mee op pad en leer je eigen stad op een verrassende manier kennen. Niet alleen leuk, maar ook gewoon lekker. Dus: op wildpluk avontuur!
Wildplukken is een prachtige manier om je te verbinden met je omgeving. Voor mij betekent het ook: het wilde dichtbij huis proeven en koesteren. Met al mijn zintuigen. Met respect voor de ontembare dynamiek van de seizoenen. Gefascineerd door de stille, ongeplande wildgroei om ons heen; door al die wilde smaken; en door de lange geschiedenis die we met planten delen.
En wat is er al niet mogelijk: hamburgers van eikeltjes; prachtige salades; koffie, likeur, wijn, limonade; Turks fruit van meidoornbessen; ijs van moerasspirea; ga zo maar door. Ik laat je er graag kennis mee maken.

Doe je mee? Iedere zondagochtend ga ik op pad

Vanaf mei vertrek ik weer regelmatig vanaf Fort aan de Klop, in Utrecht, voor een wildpluk wandeling. Aansluitend maken we lunch van onze oogst! Dit duurt van 10:30 tot 13:30. Prijs: 40,- Voor gezinnen en kinderen t/m 12 jaar hanteer ik een gereduceerd tarief. Geïnteresseerd? Meld je dan aan via de mail.

Wil je liever iets op maat, voor familie of kleine groepen? Of op een ander moment? Stuur me een mailtje. Dan kan ik iets voor je organiseren.

Mijn mailadres: bjnabers[at]gmail.com.

Verhalen op Instagram

Op Instagram post ik regelmatig berichten. Een paar langere staan hieronder.
Je vindt me op 'wildestad 030'
De eerste keer dat ik een paddenstoel plukte om te eten, checkte ik bij een expert of ik de goede had gevonden. De paddenstoel leek toch echt een eetbare variant, maar zag er ook wat atypisch uit. Per app kreeg ik terug: "ik kan niet met 100% zekerheid zeggen dat dit de juiste is. Mijn advies: niet eten!!!!!!"

Zes uitroeptekens. Wie paddenstoelen plukt weet weer even: de wereld mag soms een verrukkelijke plek zijn, maar zij is zeker niet voor ons gemaakt.

Gelukkig is deze lekkere reuzenbovist eigenlijk niet met anderen te verwarren. Witte ballen zonder stengel, die uit de grond los ploppen als je ze oppakt. De grootste ooit gevonden was 157 cm in doorsnee. Na een bombardement in de Tweede Wereldoorlog vonden ze op de Engelse velden ook zo'n joekel en dachten ze even dat Hitler een nieuw geheim wapen had gedropt.

Voor dit gerecht heb ik een paar kleintjes gebruikt en er ook voldoende laten staan (altijd doen). De schijven in beslag dopen. Paneermeel erop. Bakken. Klaar.

Pay homage! - Meer dan 20 meter hoog groeiden ze ooit. Lang voordat er bloemen waren en bomen van hout. En heel erg lang voordat wij er waren.

430 miljoen jaar geleden bestond deze plantenfamilie (paardestaarten) al. We halen al die plantenresten nu als steenkool uit de grond.

Om je een beeld te geven: als je die 430 miljoen jaar zou voorstellen als een dag van 24 uur, dan verschijnen de eerste dino's aan het einde van de ochtend, de eerste bloemplanten tegen het einde van de middag en de moderne mens, jawel, pas in de allerlaatste minuut, vlak voor klokslag middernacht!

Ze groeien overal, die paardestaarten: dit is aan de waterkant in de stad. Bij een vulkaan uitbarsting in Amerika bleek het de laatste plant die ging en de eerste plant die weer kwam. Needless to say: ook niet weg te krijgen uit je tuin. Berucht onkruid zeg maar.

Toen ik vorig jaar een wildpluk wandeling in Utrecht stad begeleidde, zei een deelnemer vooraf tegen me: 'ik wil me graag nietig voelen in de natuur, maar dat kan niet in de stad.' Ik zei: 'wacht maar, we komen straks een leuk plantje tegen.'

Wat stellen onze seconden, minuten, dagen, jaren, eeuwen voor in het licht van de tijd die deze plantenfamilie al rondspookt op aarde?

Moerasspirea. Wat een plant, wat een geur en smaak, wat een geschiedenis! De oudste restanten van bloemen die ooit in menselijke graven zijn gevonden: 4.000 jaar oude moerasspirea. Waarom werden ze meegegeven? Als liefkozing, geschenk, voedsel, medicijn?

Voor Keltische druïden was het een heilig kruid, onder meer vanwege de medicinale werking. En sporen op een ca. 5.000 jaar oude beker in Groot-Brittannië laten zien dat de plant toen al werd gebruikt als aroma in dranken (Vandaar de Engelse naam 'meadowsweet', naar de drank 'mead', mede).

Gewoon bloeiend voor mijn deur: stille herinneringen aan de verborgen oergeschiedenis die we delen met wilde planten. Weergaloos, als je het tot je door laat dringen.

Mis ook de geur niet. 'Het hart wordt vrolijk en blij en de zintuigen brengt het in verrukking,' schreef een kruidenwetenschapper in 1597.

Klopt. Daarom maak ik er sorbetijs van. Met een vleugje prehistorie.

Contact: bjnabers[at]gmail.com

Leave a comment